Weekendoverpeinzing: Twitter na 5 jaar – worden we voorzichtiger?
De effecten van Twitter op de communicatie over grote beroeringen in de wereld zal zeker niet in het hoofd van mede-oprichter Biz Stone hebben gezeten toen hij het ‘programmaatje’ schreef.
• Twitter bestaat deze maand 5 jaar
• ‘Goedemorgen vanuit Velsen’ biedt geen enkele relevantie
• Denkt u voordat u twitterts of twittert u voordat u denkt?
• Twitter vraagt tegenwoordig: ‘What’s happening?’
Toen ik zelf zo een vier jaar geleden begon met Twitter – na een tip van Peter van Teeseling – was het nauwelijks denkbaar dat in 2011 iedereen op zijn minst zou weten wat het is. In 2007 werd je bijna uitgelachen en dook men al weg bij het zien van de zo matig vormgegeven website van een stel hobbyisten.
‘What are you doing?’ was toen de vraag die je in 140 karakters kon beantwoorden. Dat was leuk, althans zo leek het. De ‘early birds’ kwetterden er wat op los. Voor het eerst kon je de wereld inroepen wat jij aan het doen was.
Mensen konden jou gaan volgen – als ze het gekwetter leuk vonden – terwijl je niet verplicht was de ander te gaan volgen. In die beginperiode deden we maar wat. Toen ik in het najaar van 2007 Biz Stone sprak tijdens Picnic in Amsterdam, was hij zelfs verbaasd over de populariteit van zijn ‘programmaatje’ in ons landje. Het was allemaal nog maar net begonnen.
Waar staan we nu? De super twitteraars zijn al heel wat rustiger geworden. Of heb ik het mis? Zie ik ze niet meer omdat ik zelf zoveel meer mensen ben gaan volgen, zodat ik mijn eigen tijdlijn niet meer kan bijhouden? We moeten filteren, lijsten maken op basis van relevantie en dus weer keuzes maken. Nee, vandaag de dag gaat het niet meer over de vraag ”What are you doing?’, maar je moet relevant zijn. Of valt dat nog wel mee?
En dat is toch iets wat me deels een beetje tegenstaat. Maar anderzijds is het misschien wel een projectie van mijn eigen twitter gedrag. Een jaar geleden twitterde ik nog braaf bij aanvang van de dag ‘Goedemorgen vanuit Velsen’. Ik dacht dat dat beleefd was, een vriendelijke groet, zoiets van ‘Hoi mensen, ik ben er, mochten jullie mij iets willen vertellen of vragen, graag’. Nou heb ik nooit een uitgebreide analyse gemaakt van het nut van die dagelijkse herhaling, maar toen ik ermee stopte nadat ik er toch een paar nutteloze opmerkingen over kreeg, gebeurde er eigenlijk niets. Niemand miste mijn dagelijkse ritueel. De waarde van ‘goedemorgen’ was tot ‘niets’ verworden in het twitterkanaal van mijn persoontje. Schokkend dat ‘goedemorgen’ in het echte leven ook gewoon een dagelijks ‘stopwoordje’ is geworden. Het is zo een mooie wens…..
Hoe zit dat met u? Denkt u voordat u twitterts of twittert u voordat u denkt? Met andere woorden, is het kanaal nog wel een weerspiegeling van onze spontaniteit of doen we afgewogen onze uitspraken? Ik weet het niet. En het kan mij eerlijk gezegd ook niet zo heel veel schelen ook. Het aantal tweets en het aantal volgers is voor mij geen maatstaf om geaccepteerd te worden in de wereld waarin ik dagelijks leef. Maar het feit dat ik nu op deze zondagmiddag mijn gedachten er over laat gaan, baart mij zorgen. Moet ik over een jaartje wel feest vieren, wanneer ik op 4 april 5 jaar op twitter zit?
Ik denk dat we met zijn allen niet voorzichtiger zijn geworden, maar dat de pioniersfase voor velen voorbij is. We denken nu meer na over de kracht en het gebruik van Twitter.
Je moet echter niet vergeten dat Twitter voornamelijk een ‘persoonlijk’ kanaal is en dat relevantie in dat geval over jouw belevingswereld. Ik zie teveel twitterende organisaties online die alleen reclame zenden, dan mis je toch juist de kracht van Twitter.
Ik hoop dat het een kanaal blijft waarin iedereen min of meer spontaan boodschappen plaatst. Zowel privé als zakelijk en dat de kern van je boodschappen een beeld geven van wie jij bent als persoon.
Ikzelf begon al in de jaren 80 via bulletin boards berichten de virtuele wereld in te zenden. En met twitter doe ik dat dertig jaar later eigenlijk niet veel anders. schrijven is schrappen, en ik vind het mooi dat die 140 tekens je noodzaken om kort en krachtig tot de kern van je boodschap te komen. De kracht van twitter zit volgens mij in het kunnen voeren van een schaduwdiscussie, die zijdelings loopt met een fysiek gebeuren. Het vervangt – met een enorme dynamiek – het menselijke trekje om beslissingen juist in de wandelgangen en/of bij de koffiecorner van doorslag betekenis te kleuren.
Heel herkenbaar, ik heb hetzelfde gevoel. Volgens mij is Twitter langzamerhand veel meer een curated newschannel aan het worden. Ik heb zelf nooit zo de behoefte gevoeld om al te veel persoonlijke dingen via Twitter te versturen en merk dat ik dat steeds minder doe. Waar ik wel fanatiek gebruik van maak is het delen van interessante content. Met apps als Flipboard wordt het ook relevant om mensen te volgen binnen je eigen interessegebied of hashtags te volgen rond grote gebeurtenissen zoals Egypte.
Ik geloof dus nog steeds heel sterk in het medium ‘an sich’, maar veel minder in het eindeloos scrollen door timelines m.b.v. Twitter clients waarbij je eindeloos veel zinloze berichten tegen komt. Ik denk dat Facebook wat dat betreft over een veel krachtiger filter beschikt. Ik betrap mezelf erop dat ik mijn Facebook profiel veel meer zie als persoonlijk kanaal…
Dank voor jullie reacties. het is dus wel duidelijk dat het karakter van het gebruik van Twitter langzaam maar zeker aan het veranderen is. Over een jaartje nog maar eens kijken…..
Zoals je weet ben ik pas net aan het twitteren. Ik ben het nog aan het ontdekken – het lijkt me vooral relevant zover het werkgerelateerde en interessante tips en links betreft. Zo wil ik het eigenlijk gebruiken – hoewel ik zelf af en toe ook wel iets persoonlijks kwetter. Niets menselijks is mij vreemd.
Het kan ook amusant zijn; sommige tweets zijn erg sterk of origineel geschreven – maar dat zijn helaas uitzonderingen.
Twitter en de andere sociale media maken wel erg onrustig en werken verslavend; voordat je het weet ben je er (zoals nu!) meer mee bezig dan met het werk dat gedaan moet worden. ik kan me goed voorstellen dat ik het op een gegeven moment helemaal zat ben…
Daarover gaat het ook in de zestig seconden-column, die ik aan het scrhijven ben. Als ik ‘m goed genoeg vind, gaat de tekst naar de krant.